ประเภทของบาตร

ลักษณะของบาตร

                บาตร คือ หัตถกรรมงานฝีมือที่มีมาแต่สมัยโบราณ สืบทอดกันมาจากสมัยกรุงศรีอยุธยาสู่สมัยกรุงรัตนโกสินทร์ ขึ้นชื่อว่าบาตร คนทั่วไปอาจไม่มีส่วนสำคัญในการใช้ แต่ในทางหลักพุทธศาสนาแล้ว บาตรมีความสำคัญต่อพระสงฆ์ เพราะเป็นหนึ่งในอัฐบริขาร ๘ ของพระสงฆ์ ชุมชนบ้านบาตรเป็นสถานที่ตีบาตรพระ แห่งเดียวในกรุงเทพมหานคร ที่ยังคงขั้นตอนและวิธีการแบบดั้งเดิมโดยการทำบาตรจะทำตามออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งเข้ามา

                บาตรทำจากเหล็ก เป็นหนึ่งในอัฐบริขารของพระภิกษุ-สามเณร คนบ้านบาตรบอกตรงกันว่า บาตรของที่นี่ตีขึ้นอย่างถูกต้องตามพระวินัยกำหนด คือ ประกอบด้วยโลหะ ๘ ชิ้น มีโครงบาตร ๑ ฝาข้าง ๒ หน้าวัว ๔ และขอบบาตร ๑ เชื่อมรอยต่อด้วยเหล็กหรือทองแดง แล้วนำไปตีขึ้นรูปทรงกลม แต่บางเจ้าอาจจะใช้แค่ ๖ ชิ้น ปรับเปลี่ยนตามความสะดวก แต่ถ้าเป็นกลุ่มพระวัดป่าที่เคร่งครัดการปฏิบัติจริง ๆ จะสั่งบาตรที่ประกอบจากเหล็ก ๘ ชิ้นเท่านั้น พอตีจนได้รูปทรงตามต้องการแล้ว จึงนำบาตรมารมด้วยการเผาไฟ

ทรงไทยเดิม

 มีฐานป้าน ก้นแหลม จึงไม่สามารถวางบนพื้นได้ต้องวางบนฐานรองบาตร เป็นทรงโบราณ ที่มีมานับร้อย ปีแล้ว

 

                                                                                              

ทรงตะโก

ฐานมีลักษณะคล้ายทรงไทยเดิมแต่ก้นมนย้อยสามารถวางบนพื้นได้ เป็นบาตรทรงสูง ก้นมน ลึกและมีกระพุ้งข้างที่แคบ เป็นทรงโบราณ ที่มีมานับร้อยปี   แล้ว และนิยมมากที่สุด

ทรงมะนาว

รูปร่างมน ๆ คล้ายกับผลมะนาวแป้น เวลาจับจะถนัดมือบรรจุอาหารได้เยอะกว่าทรงอื่น มีอายุประมาณ ๘๐-๙๐ ปี

                                                                                               

ทรงลูกจัน

เป็นบาตรทรงเตี้ย แป้น ๆ ลักษณะคล้ายทรงมะนาวแต่จะเตี้ยกว่า การบรรจุอาหารจะได้น้อยกว่า อายุประมาณ๘๐-๙๐ ปี

ทรงหัวเสือ (รุ่นใหม่สุด)

รูปทรงคล้ายทรงไทยเดิม แต่ส่วนฐานตัดเล็กน้อยสามารถวางบนพื้นได้ มีมาประมาณ ๓๐ ปี พระสายธรรมยุตนิยมใช้